Vorige week is de Hilversumse Raad weer gestart na zes weken zomerreces. Ik vind het fijn weer te beginnen. Met de belangrijke taken op het gebied van het sociaal domein die op Hilversum afkomen, nieuwe bezuinigingen en natuurlijk de centrumvisie, liggen er belangrijke vraagstukken en uitdagingen in het verschiet. Kortom, er is veel te doen.
Toch kan ik niet ontkennen dat ik anderhalve maand geleden erg blij was met de vakantie. Na een jaar waarin het schrijven van verkiezingsprogramma’s, een intensieve verkiezingscampagne en vervolgens boeiende collegeonderhandelingen centraal stonden, was het heerlijk even de gedachten te kunnen verzetten en te genieten van een prachtige, warme, zomer.
Maar de mooie zomer werd op een gruwelijke manier verstoord, kapot gemaakt. Met het onbeschrijflijk laffe en onmenselijke neerschieten van vlucht MH17 werd een diepe wond in Nederland en in Hilversum in het bijzonder veroorzaakt. Hoewel bijna alles wat je over deze tragedie kan zeggen, al snel verwordt tot een leeg cliché, kan ik niet ontkennen dat ik alleen al van het denken aan het feit dat zoveel mensen in de bloei van hun leven zijn omgekomen, onwillekeurig een brok in mijn keel krijg.
Tuurlijk, het was heerlijk weer en ik heb echt wel aangenaam op het terras van Flinders gezeten met een goed glas wijn. Tuurlijk, ik heb genoten van mijn vakantie in Oostenrijk en Italië en al het prachtigs dat deze landen te bieden hebben. Maar het wrange gevoel overheerst. Daarom zal ik, als ik in de toekomst terug zal denken aan de zomer van 2014, nooit denken: wat was het een warme, mooie zomer. Het zal altijd de zomer van de ramp met MH17 blijven.
Het is zo makkelijk en verleidelijk te denken en te zeggen dat het leven doorgaat. Maar voor heel veel Hilversummers staat de tijd nog stil. Hun verdriet is pas net begonnen. Ik hoop dat Hilversum achter deze mensen blijft staan en voor hen klaar zal blijven staan.
Arno