Anderhalve week geleden maakte het Europees Hof bekend dat het downloaden van muziek en films van internet via illegale aanbieders voortaan zelf ook illegaal is. Dat downloaden gebeurt op wereldwijde schaal, en hoewel de aanbieders zoals The Pirate Bay zelf al illegaal waren, was het downloaden van bestanden door individuen via deze sites in ons land nog niet wettelijk verboden.
Een typisch voorbeeld van Nederlands beleid, de vergelijking met de koffieshops ligt erg voor de hand… Het roer gaat echter om, want meteen na de uitspraak van het Hof maakte de regering bekend dat niet alleen het aanbieden, maar ook het downloaden zelf voortaan illegaal is. En daar ben ik dolblij mee!

Wereldwijd worden er elke dag vele miljoenen liedjes en films illegaal gedownload en ik geef zonder meer toe dat een verbod lastig te handhaven is. Het verbod op downloaden via illegale aanbieders heeft echter vooral een belangrijke principiële waarde: dat het normaal is te betalen voor een dienst of een product. Want dit economische basisprincipe lijkt volkomen verloren gegaan als het om films en muziek gaat. Een belangrijke oorzaak hiervan is het feit dat de discussie over downloaden in sterke mate wordt gedomineerd door drogredenen.

Als eerste wordt gesteld dat mensen die illegaal downloaden, dat vooral doen om films en muziek te proberen alvorens deze producten te kopen. Als ze niets meer mogen proberen (lees: downloaden), zullen ze ook niets meer kopen. Dit is een erg kromme redenatie, nog afgezien van het feit dat de al jaren sterk dalende omzet van film- en muziekproducenten dit sterk weerspreekt. Er zijn talloze dingen in het leven waarbij aanschaf een mate van onzekerheid bevat. Eten in een restaurant, een fles wijn, een rondreis: allemaal dingen die kunnen tegenvallen. Toch vind niemand het vreemd hier voor te betalen. Waarom zou dat voor muziek anders zijn?

Ten tweede stelt men dat illegaal downloaden gerechtvaardigd is, omdat de businessmodellen van de film- en muziekindustrie ouderwets zijn. Ook deze redenering is krom. Er zijn ontzettend veel oude verdienmodellen, het businessmodel van H&M is bijvoorbeeld een stuk ouder dan dat van Warner Bros of Sony Music. Dit heeft de meeste mensen er echter nog nooit toe bewogen massaal kleding bij H&M te ontvreemden. Maar muziek is te duur, wordt dan tegengeworpen. Tsja, Breitlings en BMW’s zijn ook duur… Het gaat verkeerd als mensen zelf mogen besluiten dat een ogenschijnlijk achterhaald verdienmodel reden is tot stelen.

Want dat is natuurlijk de vervelende kern van de zaak: Een dienst of product afnemen zonder ervoor te betalen, is doodordinair stelen. Dat muziek en films tegenwoordig digitaal beschikbaar zijn, maakt het illegaal verkrijgen niet moreel aanvaardbaar. Je eigent je iets toe, waarvoor je de maker ervan niets betaalt. Ouderwetse verdienmodellen, hoge prijzen of gratis proberen, allemaal zijn het argumenten die het geweten van de downloader sussen. Een film downloaden van The Pirate Bay is echter niets anders dan het kopen van een fiets voor 15 euro op het Waterlooplein. Een ogenschijnlijke superdeal, maar veel te mooi om waar te zijn en helaas dus moreel buitengewoon fout.

Veel mensen vinden mijn standpunt in deze puriteins. Maar ik vind het eigenlijk te gek voor woorden dat ik moet uitleggen dat ik graag betaal voor een prachtige film of goede muziek. Call me old fashioned, maar ik blijf dat dus lekker doen!

Arno

(Image credit: Redorbit)